fot. Ania Wójtowicz
wtorek, 6 listopada 2018
czwartek, 27 września 2018
It's great to hear when people carry out their craiziest ideas!!!
I met Herman in December 2014 when I organized the first workshop starting the FREEvlous Improvs cycle. He taught it and Paulina Owczare, myself, Michał Biel, Michał Rupniewski and Michał Sember took part. It's a graet and wonderful surprise to hear this:
on 27th of September 2018
Herman Müntzing shared an album: Herman Müntzing. Glitch.
So...
its here. A lot of obstacles on the way but now the Glitch casette is
out there! It was all created during a very hectiv period some years
ago. I managed to get some free months from my job, in order to trying
out the "dream"; the life of a "real musician" playing a lot of gigs,
touring, recording and constantly beeing "in it". 30 gigs during a 40
day period, travelling by train (as always) in Europe; covering big
cities and forgotten villages, Coming home with so much impressions,
insights, doubts, inspiration... it all melted down on this casette, ab
90 minutes of unfiltered sonic behaivour.
On the way, some extracts from people i met, were captured in sound or with the pencil. For me, this is a very personal item, it is very connected to my heart.
Letting the jazz professors lecture reach the world after beeing captured in my computer for ab 15-20 years felt like a relief. He has been waiting for so long to find the right time to reach out, and when i was putting together the sounds for this release, it felt like a good moment for him to finally see the spotlights togehter with bits of voices from Laszlo Juhasz Svetlana Maras Anna Bogdanowicz Nana Pi Aabo Larsen Marina Džukljev Filip Đurović Vladimir Raskovic Milan Milojković Kiss Gabor Lenkes László Róbert Bereznyei aka Tigrics and the unlimited creative duo S&T, They are all there, more or less easy to regognize...
Thanks Mikołaj Tkacz Piotr Strzemieczny Joanna Szumacher Piotr Tkacz for making it possible!
On the way, some extracts from people i met, were captured in sound or with the pencil. For me, this is a very personal item, it is very connected to my heart.
Letting the jazz professors lecture reach the world after beeing captured in my computer for ab 15-20 years felt like a relief. He has been waiting for so long to find the right time to reach out, and when i was putting together the sounds for this release, it felt like a good moment for him to finally see the spotlights togehter with bits of voices from Laszlo Juhasz Svetlana Maras Anna Bogdanowicz Nana Pi Aabo Larsen Marina Džukljev Filip Đurović Vladimir Raskovic Milan Milojković Kiss Gabor Lenkes László Róbert Bereznyei aka Tigrics and the unlimited creative duo S&T, They are all there, more or less easy to regognize...
Thanks Mikołaj Tkacz Piotr Strzemieczny Joanna Szumacher Piotr Tkacz for making it possible!
czwartek, 12 lipca 2018
DZICY (SAVAGES), Szkoła Animatorów Kultury, I rok teatr, 29.05.2018
DZICY (SAVAGES)
Performance by I year students of theatre division of The School for Culture Activists in Wrocław (SKiBA)
20.05.2018
Performance by I year students of theatre division of The School for Culture Activists in Wrocław (SKiBA)
20.05.2018
Dzicy
to spektakl- manifest, który stawia pytania, o to, co tracimy, kiedy
w naszym sterylnym, oswojonym świecie ignorujemy bujne, dzikie
życie, rozwijające się i kwitnące bez względu na ludzką
interwencę, lub jej brak.
Spektakl
jest wezwaneim do poświęcenia uwagi najmniejszym przejawom dzikiego
życia w swoim najbliższym otoczeniu. Do zobaczenia, dotknięcia,
powąchania. Jest zachwytem nad światem roślin, wśrod których
najpospolitsze chwasty mają wartości odżywcze i właściwości
lecznicze.
Spektakl
dotyka również relacji ja – zwierzę. Pyta o relacje ze
zwierzęciem jako Innym i o relację ze zwierzęciem w nas samych, bo
przecież ludzkie ciało pozostaje ciałem zwierzęcym nawet pod
grubą warstwą makijażu, norm społecznych, i w garniturze od
Versace.
W
spektaklu zmagamy się też z niewystarczalnością języka, który
nie wyczerpuje rozmaitych form komunikacji (pszczoły porozumiewają
się tańcem, rośliny - za pomocą sygnałów chemicznych), a który
wikła nas w określone kategorie, hierarchie i poczucie wyższości,
kiedy np.: pozwala nam używać nazw zwierząt jako form obraźliwych.
Powołujemy
się w swojej odezwie (m.in.) na Henryego Davida Thoreau (Walden,
Sztuka chodzenia) –
amerykańskiego pisarza, który w połowie XIX wieku postulował
powrót do życia zgodnie z rytmami natury i dla którego „to, co
najbardziej żywe jest dzikie.” Thoreau dzikość rozumie szeroko,
jako wolność od upupiających, cenzurujących norm i dyrektyw
społecznych: „Ujmując rzecz w jednym zdaniu, wszystko co dobre,
jest dzikie i wolne. (…) Za przyjaciół i sąsiadów, dajcie mi
ludzi dzikich, a nie oswojonych. Dzikość człowieka pierwotnego to
jedynie słabe odbicie dzikości, jaką kryją w sobie ludzie dobrzy
i kochankowie.” (Sztuka chodzenia)
Spektakl
jest serią pytań - impresji, próbą wejścia w skórę pokrytą
futerm, piórami lub łuską, wyrazem tęsknoty za bliższym,
intymnym kontaktem z dziką naturą i wezwaniem do podjęcia ryzyka i
poświęcenia uwagi temu co dzikie wokół i w nas samych.
Anna
Bogdanowicz
W
spektaklu wykorzystano fragmenty:
H.
D. Thoreau Walden czyli życie w lesie
W.
Whitman Źdźbła trawy
J.P.
Rameau "Air pour Les Esclaves Africains" z opery-baletu
"Les Indes galantes"
T.
Różewicz Nosorożec
oraz
opisy botaniczne roślin z serii Gazety Wyborczej Rośliny i
zwierzęta (2003)
Fot. Marek Derkowski
DISQUIET in Acker Stadt Palast, Berlin 6.05.2018
DISQUIET in Acker Stadt Palast, Berlin 6.05.2018
with Thomas Kolarczyk on the double bass
and Adam Webster on the cello back
and with:
Lena Czerniawska
Michał Rupniewski
Zosia Ilnicka
Kuba Wosik
Dariusz Małojło
Ryszard Lubieniecki
Michał Sember
with Thomas Kolarczyk on the double bass
and Adam Webster on the cello back
and with:
Lena Czerniawska
Michał Rupniewski
Zosia Ilnicka
Kuba Wosik
Dariusz Małojło
Ryszard Lubieniecki
Michał Sember
niedziela, 11 lutego 2018
Niepokój / Disquiet 13.01.2018
Niepokój / Disquiet
Improwizacja inspirowana Księgą Niepokoju Fernando Pessoi
Improvised act inspired by The Book of Disquiet by Fernando Pessoa
plakat: Lena Czerniawska
13.01.2018 PROZA
Michał Sember gitara elektryczna / electric guitar
Michał Rupniewski skrzypce, klarnet / violin, clarinet
Ryszard Lubieniecki akordeon, taśmy / accordion, tapes
Zosia Ilnicka flet, flet altowy / flute, alto flute
Jakub Wosik skrzypce / violin
Emilio Gordoa instrumenty perkusyjne / percussion
Lena Czerniawska rysunek / live drawing
Anna Bogdanowicz ruch / movement
fot. Maciej Szłapka
Księga Niepokoju spisana przez Bernardo Soaresa Fernando Pessoi to wątpliwa i niepewna całość, wyjęta z kufra z klkudziesięcioma tysiącami zapisanych, luźnych stron, które Pessoa zostawił po śmierci. Pierwotną jej wersję stanowi 350 stron tekstu opatrzonych inicjałami B.S.
Bernardo Soares, księgowy z Lizbony, to jeden z wielu „heteronimów” Pessoi – czyli kilkudziesięciu wymyślonych przez niego fikcyjnych postaci, obdarzonych historią, fizjonomią, stylistyką literacką, poglądami i preferencjami. Pessoa oddawał heteronimom autorstwo swoich poszczególnych tekstów, pisał w ich imieniu. Księga Niepokoju, to ksiega właściwie nieistniejąca i, jak to określa Richard Zenith, badacz i tłumacz na język angielski, niemożliwa. Mamy przed sobą zestaw składników: drzwi i okien, bez połogi i planu architektonicznego.
Tytułowy Niepokój dotyczy zaostrzonej świadomości nieustannej zmiany, niestabilności rzeczy i zdarzeń: Soares (czy Pessoa pod postacią Soaresa?) przygląda się przechodniom, współpracownikom, porom dnia i roku z głęboką niepewnością co do realności własnych doświadczeń, własnej tożsamości, a nawet własnego istnienia. Adam Philips (brytyjski psychoterapeuta) pisze: „Ponieważ Pessoa nie odnalazł swojego głosu, lecz wiele swoich głosów, nigdy nie wpadł w pułapkę posiadania pełnej pewności tego, co robi; nie musiał imitować samego siebie, aby pisać dalej”
Struktura i sposób powstania Księgi stał się dla nas zaproszeniem do ponownego rozłożenia na części i poskładania tej mozaiki za pomocą własnych, narzędzi i odniesień. Naturalne i wspólne dla nas medium czyli improwizacja, rozumiana jako odsłonięcie procesu tworzenia, przesunięcie uwagi z efektu na proces, jest, w naszym odczuciu, trafnym kluczem interpretacynjym w odpowiedzi na zapiski Pessoi, jego historię i sposób powstania Księgi. Rezultatem jest działanie, które, w zależności od przełożenia akcentu, może być odbierane jako spektakl, koncert lub czytanie perfomatywne.
„Wszystko, co człowiek stwierdza lub wyraża jest notatką na marginesie całkowicie wymazanego tekstu. Możemy na podstawie notatki zgadywać, jaka była mniej więcej istota tekstu, ale zawsze pozostaje pewna wątpliwość, a możliwych znaczeń jest wiele".
Niespójność, notoryczne i celowe kwestionowanie , podważanie przed chwilą postawionego znaku, gestu, dźwięku – jako struktura; wątpliwość jako narzędzie; hybryda jako postać; tekst jako partytura; wprawiona w ruch kolekcja fragmentów jako jedyna możliwa całość.
--------------------------
The Book of Disquiet by Bernardo Soares by Fernando Pessoa is a dubious and uncertain whole, found after his death in a trunk with several dozen thousands of pages, among which was an envelope with 350 fragments signed with the initials B.S.. Bernardo Soares, a bookkeeper from Lisbon, is one of Pessoa's 'heteronyms', i.e. one of around eighty fictional characters, endowed with history, physiognomy, specific literary style, set of beliefs and preferences. Pessoa would give away the authorship of his writings to them, or he wrote on their behalf. In the words of Richard Zenith (the editor of the most reliable Portugese version and translator into English) „The Book of Disquiet (…) never existed, strictly speaking, and can never exist. What we have here isn't a book but its subversion and negation: the ingredients for a book whose recipe is to keep sifting, (…) the rooms and windows to build a book but no floor plan, and no floor”.
The word 'disquiet' refers to the acute awareness of constant change, restlessness and uncertainty present everywhere. Soares (or Pessoa as Soares?) is looking at pedestrians, co-workers, the seasons, the times of day, unsure of the reality of his own experience, his own identity and even his existence. Adam Phillips (British psychotherapist and author) puts it that way: "Because he did not find his voice, but his voices, Pessoa never fell into the trap of knowing what he was doing; he didn't need to imitate himself to keep writing."
The structure of, and the history behind, The Book has become, for us, an invitation to reassemble the pieces of this mosaic, using our own tools and points of reference. Improvisation is a natural and common way for this group of performers, and improvisation, understood as a deliberate reveling in / unraveling / revealing of the „making-of”, and shifting the emphasis from the effect onto the process, seems an appropriate interpretational key for responding to Pessoa's bits and pieces of texts, to his history and that of The Book. Depending on the shifting of emphasis, the result of our work can be seen as a performance, a concert or performative reading.
“Everything stated or expressed by man is a note in the margin of a completely erased text. From what's in the notes we can extract the gist of what must have been in the text, but there's always a doubt, and the possible meanings are many.”
Inconsistency, notorious and deliberate questioning, undoing the already placed sign, gesture or sound – as a structure; doubt as a tool; hybrid as a character; text as a notation; a collection of fragments set in motion - as the only possible whole.
Improwizacja inspirowana Księgą Niepokoju Fernando Pessoi
Improvised act inspired by The Book of Disquiet by Fernando Pessoa
13.01.2018 PROZA
Michał Sember gitara elektryczna / electric guitar
Michał Rupniewski skrzypce, klarnet / violin, clarinet
Ryszard Lubieniecki akordeon, taśmy / accordion, tapes
Zosia Ilnicka flet, flet altowy / flute, alto flute
Jakub Wosik skrzypce / violin
Emilio Gordoa instrumenty perkusyjne / percussion
Lena Czerniawska rysunek / live drawing
Anna Bogdanowicz ruch / movement
fot. Maciej Szłapka
Księga Niepokoju spisana przez Bernardo Soaresa Fernando Pessoi to wątpliwa i niepewna całość, wyjęta z kufra z klkudziesięcioma tysiącami zapisanych, luźnych stron, które Pessoa zostawił po śmierci. Pierwotną jej wersję stanowi 350 stron tekstu opatrzonych inicjałami B.S.
Bernardo Soares, księgowy z Lizbony, to jeden z wielu „heteronimów” Pessoi – czyli kilkudziesięciu wymyślonych przez niego fikcyjnych postaci, obdarzonych historią, fizjonomią, stylistyką literacką, poglądami i preferencjami. Pessoa oddawał heteronimom autorstwo swoich poszczególnych tekstów, pisał w ich imieniu. Księga Niepokoju, to ksiega właściwie nieistniejąca i, jak to określa Richard Zenith, badacz i tłumacz na język angielski, niemożliwa. Mamy przed sobą zestaw składników: drzwi i okien, bez połogi i planu architektonicznego.
Tytułowy Niepokój dotyczy zaostrzonej świadomości nieustannej zmiany, niestabilności rzeczy i zdarzeń: Soares (czy Pessoa pod postacią Soaresa?) przygląda się przechodniom, współpracownikom, porom dnia i roku z głęboką niepewnością co do realności własnych doświadczeń, własnej tożsamości, a nawet własnego istnienia. Adam Philips (brytyjski psychoterapeuta) pisze: „Ponieważ Pessoa nie odnalazł swojego głosu, lecz wiele swoich głosów, nigdy nie wpadł w pułapkę posiadania pełnej pewności tego, co robi; nie musiał imitować samego siebie, aby pisać dalej”
Struktura i sposób powstania Księgi stał się dla nas zaproszeniem do ponownego rozłożenia na części i poskładania tej mozaiki za pomocą własnych, narzędzi i odniesień. Naturalne i wspólne dla nas medium czyli improwizacja, rozumiana jako odsłonięcie procesu tworzenia, przesunięcie uwagi z efektu na proces, jest, w naszym odczuciu, trafnym kluczem interpretacynjym w odpowiedzi na zapiski Pessoi, jego historię i sposób powstania Księgi. Rezultatem jest działanie, które, w zależności od przełożenia akcentu, może być odbierane jako spektakl, koncert lub czytanie perfomatywne.
„Wszystko, co człowiek stwierdza lub wyraża jest notatką na marginesie całkowicie wymazanego tekstu. Możemy na podstawie notatki zgadywać, jaka była mniej więcej istota tekstu, ale zawsze pozostaje pewna wątpliwość, a możliwych znaczeń jest wiele".
Niespójność, notoryczne i celowe kwestionowanie , podważanie przed chwilą postawionego znaku, gestu, dźwięku – jako struktura; wątpliwość jako narzędzie; hybryda jako postać; tekst jako partytura; wprawiona w ruch kolekcja fragmentów jako jedyna możliwa całość.
--------------------------
The Book of Disquiet by Bernardo Soares by Fernando Pessoa is a dubious and uncertain whole, found after his death in a trunk with several dozen thousands of pages, among which was an envelope with 350 fragments signed with the initials B.S.. Bernardo Soares, a bookkeeper from Lisbon, is one of Pessoa's 'heteronyms', i.e. one of around eighty fictional characters, endowed with history, physiognomy, specific literary style, set of beliefs and preferences. Pessoa would give away the authorship of his writings to them, or he wrote on their behalf. In the words of Richard Zenith (the editor of the most reliable Portugese version and translator into English) „The Book of Disquiet (…) never existed, strictly speaking, and can never exist. What we have here isn't a book but its subversion and negation: the ingredients for a book whose recipe is to keep sifting, (…) the rooms and windows to build a book but no floor plan, and no floor”.
The word 'disquiet' refers to the acute awareness of constant change, restlessness and uncertainty present everywhere. Soares (or Pessoa as Soares?) is looking at pedestrians, co-workers, the seasons, the times of day, unsure of the reality of his own experience, his own identity and even his existence. Adam Phillips (British psychotherapist and author) puts it that way: "Because he did not find his voice, but his voices, Pessoa never fell into the trap of knowing what he was doing; he didn't need to imitate himself to keep writing."
The structure of, and the history behind, The Book has become, for us, an invitation to reassemble the pieces of this mosaic, using our own tools and points of reference. Improvisation is a natural and common way for this group of performers, and improvisation, understood as a deliberate reveling in / unraveling / revealing of the „making-of”, and shifting the emphasis from the effect onto the process, seems an appropriate interpretational key for responding to Pessoa's bits and pieces of texts, to his history and that of The Book. Depending on the shifting of emphasis, the result of our work can be seen as a performance, a concert or performative reading.
“Everything stated or expressed by man is a note in the margin of a completely erased text. From what's in the notes we can extract the gist of what must have been in the text, but there's always a doubt, and the possible meanings are many.”
Inconsistency, notorious and deliberate questioning, undoing the already placed sign, gesture or sound – as a structure; doubt as a tool; hybrid as a character; text as a notation; a collection of fragments set in motion - as the only possible whole.
środa, 3 stycznia 2018
KIO, Cricoteka 2.12.2017
Cricoteka, 2.12.2017, Kraków
Kracow Improvisers Orchestra this time including:
Marcos Baggiani - drums
Anna Bogdanowicz - voice
Marcin Bożek -bass guitar
Tomek Chołoniewski - drums and pots
Marta Dramowicz-Wojtacka - synthesiser / conducting
Michael Fischer - saxophone / conducting
Wiktor Krzak - basson
Andrew Sacheva - violin
Paulina Owczarek - alto saxophone / conducting
Aleksander Wnuk - druma
Adam Stodolski - double base
Marcos Baggiani - drums
Anna Bogdanowicz - voice
Marcin Bożek -bass guitar
Tomek Chołoniewski - drums and pots
Marta Dramowicz-Wojtacka - synthesiser / conducting
Michael Fischer - saxophone / conducting
Wiktor Krzak - basson
Andrew Sacheva - violin
Paulina Owczarek - alto saxophone / conducting
Aleksander Wnuk - druma
Adam Stodolski - double base
Subskrybuj:
Posty (Atom)